کد مطلب:17714 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:39

گنجینه پرسمان » احكام

مقدار مسافتي كه در آن نماز شكسته ميشود چند كيلومتر است؟ آيا مكان محاسبه مسافت از نزديكترين محل سكونت است و يا آخر شهر است؟ آيا در اين مسئله بين شهرهاي بزرگ و كوچك تفاوتي وجود دارد؟ اينجانب كه متولّد تهران هستم و 25 سال است كه به كرج آمدهام و در اين جا زندگي ميكنم، اگر به تهران بروم نمازم شكسته است؟

يكي از شرايطي كه مسافر بايد بر اساس آن نمازش را شكسته بخواند، اين است كه سفر او كمتر از هشت فرسخ شرعي نباشد (هر فرسخ شرعي 5/5 كيلومتر است). كسي كه رفتن و برگشتن او هشت فرسخ است، اگر رفتن او كمتر از چهار فرسخ نباشد، بايد نماز را شكسته بخواند. بنابراين اگر رفتن سه فرسخ و برگشتن پنج فرسخ باشد، بايد نماز را تمام بخواند.(1) از اين رو، شخص اگر بيش از 22 كيلومتر از شهر خود دور شد، نماز او شكسته ميباشد.

امّا مكان محاسبه مسافت، نزديكترين محل سكونت نميباشد، بلكه اگر شهري ديوار داشته باشد، بايد ابتداي هشت فرسخ را از ديوار شهر حساب كند. اگر ديوار ندارد، بايد از خانههاي آخر شهر حساب كند.(2)

در شكسته شدن نماز فرقي بين شهرهاي بزرگ و كوچك وجود ندارد و شهرهاي بزرگ در اين خصوص حكم خاصي ندارند، مگر در صورتي كه عرف خارج شدن از يك محله در شهر بزرگ را تا محله ديگر سفر به حساب بياورد.(3)

اگر شما در كرج زندگي ميكنيد، ولي همچنان تهران را به عنوان يكي از وطنهاي خود ميدانيد و تا وقتي كه از تهران به عنوان وطن اوّل، روي برنگردانده باشيد(اعراض) وقتي به تهران ميرويد نماز تمام است. امّا اگر كرج را به عنوان وطن انتخاب كردهايد و از تهران به عنوان وطن اعراض نمودهايد و آن را ديگر به عنوان وطن خود نميشناسيد، اگر چه متولّد تهران و بزرگ شده در اين شهر باشيد، زماني كه به تهران ميرويد، نماز شما شكسته خواهد بود.

فتواي حضرت امام (ره) تهران از شهرهاي كبيره(بزرگ) محسوب ميشود و يك محلّه و منطقه خاص، وطن و شهر محسوب ميشود.

در اين گونه شهرها اگر رفتن از يك منطقه (محلّه) به محله ديگر چهار فرسنگ باشد، نماز در محله ديگر شكسته است، گرچه محله ديگر داخل شهر تهران باشد، ولي به فتواي حضرت آيت اللَّه خامنهاي و ساير مراجع، تهران از شهرهاي كبيره نيست و تمامي آن يك شهر محسوب ميشود.(4)

پي نوشتها:

1. توضيح المسائل مراجع، ج 1، ص 708، مسئله 1272.

2. همان، ص 712، مسئله 1280.

3. توضيح المسائل مراجع، ج 1، ص 712، ذيل مسئله 1280.

4. امام خميني، استفتائات، ج 1، س 273.